این خاطره رو حتما بخونید

برنامه های عزاداری برای اباعبدالله الحسین(علیه السلام) در طول دوران اسارت و خصوصاً در ایام ماه محرم از برنامه های اعتقادی و اساسی محسوب می شد که تعیین کننده ی راه و روش زندگی با عزت در دوران سخت و طاقت فرسای اسارت بود آن هم با فشارهای روحی، روانی همراه با شکنجه که زندگی شرافتمندانه و پر درد و رنج ائمه ی هدی، در آن سرزمین پر مخاطره را در اذهان اسرای ایرانی تداعی می کرد و به خوبی می شد غربت و غریبی آن عزیزان را با دل و جان لمس نمود.

بعد از به درک واصل شدن معاویه لعنت الله در سال 60 هجری، از طرف حکومت نامه ای به دست حاکم مدینه رسید مبنی بر بیعت گرفتن از امام حسین علیه السّلام برای خلافت یزید بن معاویه. این دستور قطعی بود، امام یا باید بیعت می کرد و یا کشته می شد، زیرا به سبب شخصیّت برجسته امام حسین علیه السّلام هم به لحاظ نَسَبی که نواده رسول الله صلّی الله علیه و آله است و هم به لحاظ فضائل بَرین که فردی شاخص در جامعه است، امکان ندارد ایشان زنده باشند ولی با یزید بن معاویه، بیعت نکنند. به بیان منطقی، زنده بودن امام و بیعت نکردن با یزید بن معاویه، "مانعة الجمع" است؛1 بیعت نکردن امام با یزید بن معاویه، مایه کاهش اعتبار خلافت وی و یا حتی سبب از بین رفتن مشروعیّت حکومت می باشد. برای همین، اگر امام علیه السّلام می خواهد زنده بماند، باید با یزید بن معاویه بیعت کند یعنی خلافت او را بپذیرد.